SPC obilježava Svetog Jakova i despota Stefana
Srpska pravoslavna crkva i njeni vjernici 22. oktobra, po novom kalendaru, slave Svetog apostola Jakova i Svetog Stefana, despota srpskog (Slijepog).
Sveti apostol Jakov
Sin Alfejev i jedan od dvanaest velikih apostola. Rođeni brat apostola i jevanđelista Mateja. Svjedok istinitih riječi i čudesa Gospoda Isusa Hrista, svjedok njegovog stradanja, vaskrsenja i vaznesenja. Po silasku Svetoga duha o Pedesetnici apostolu Jakovu pade u dio da propovijeda Jevanđelje Hristovo u Elevteropolju i okolnim mjestima, po tom i u Misiru, gdje i postrada za svoga Spasitelja.
Sa velikom silom, i na riječi i na djelu, pronosio je sv. Jakov spasonosnu blagovijest o vaploćenom Bogu slovu, rušeći idolopoklonstvo, izgoneći demone iz ljudi, liječeći svaki nedug i svaku bolest imenom Gospoda Isusa Hrista. Njegov trud i njegova revnost krunisani su velikim uspjehom. Mnogi neznabošci povjerovali su u Hrista Gospoda, crkve se osnovale i uredile, sveštenici i episkopi postavili.
Postrada u Misiru u gradu Ostracinu budući na krst raspet od neznabožaca. I tako se preseli u carstvo nebesno ovaj veliki i divni apostol Hristov, da besmrtno caruje sa Carem slave.
Sveti Stefan, despot srpski (slijepi)
Stefan Branković (oko 1425. - 9. oktobar 1476.), sin despota Đurđa i Jerine Branković. Đurađ dade svoju kćerku Maru za ženu sultanu Muratu Drugom, kao žrtvu za spas naroda i otadžbine. Kasnije je Murat Drugi uzeo Marinu braću Stefana i Grgura za taoce i oslijepio ih. Despotsku vlast nad Srbijom primio je 1458. godine, po upokojenju najmlađeg brata Lazara, despota. Stefan Slijepi je vladao zajedno sa svojom snahom. Stupio je odmah u diplomatske odnose sa ugarskim dvorom, tražeći pomoć.
Poslije sporazuma sa Ugarima, prvi je došao sa svojih 8.000 vojnika Mihailo Silađi i rasporedio se duž Dunava, nastojeći da spriječi mogući prelaz Turaka preko rijeke. Međutim, u takvim okolnostima Srpska despotovina je počela praktično da se predaje, prepuštajući svoje zemlje tuđinima da je brane.
Ličnost despota Stefana je počela da pada u zaborav. Bosanski kralj Stefan Tomaš je na saboru u Trebinju ponudio rješenje oko Smedereva. Ponudio je da se kćerkom umrlog despota Lazara, Jelačom oženi njegov sin Stefan Tomašević, planirajući da tako u miraz dobije i ostatke despotovine.
Ugarski kralj se saglasio sa ovom odlukom, ne pitajući srpskog despota Stefana. 1. aprila 1459. obavljeno je vjenčanje Stefana Tomaševića i Jelače, pa je tako u miraz bosanski kralj dobio i srpsku despotovinu. Despot Stefan je zbačen sa trona 8. aprila 1459, a zatim je napustio Srbiju.
Zbačeni despot Stefan Branković potom odlazi u Budim, pa zatim kod sestre, grofice Katarine Celjske, a zatim u Dubrovnik. Odatle je otišao u posjetu Skender-bega u Albaniju, gdje se 1460. oženio Angelinom, kćerkom Skenderbega. Iz tog braka mu se rodio sin Đorđe i još dvoje mlađe djece (Jovan i Marija).
Pred kraj života boravi u Veneciji, da bi se na sam kraj života našao u oronulom zamku kraj Udina, koji je nosio naziv Beograd, a bio je poznat i pod imenom Friuli. Često bolestan, provodio je dane u bijedi, i moleći za pomoć. Pisao je pisma gospodarima po Italiji.
Sve do smrti je živio od milostinje koju su mu slali Mlečani, Dubrovčani i Papa. Umro je 9. oktobra 1476. u istom zamku.
Njegove netruležne i čudotvorne mošti Turcu su sasjekli i zapalili zajedno sa manastirom Krušedolom 1716. godine. Ostatak moštiju mu počiva u obnovljenom manastiru Krušedolu na Fruškoj gori, zadužbini njegovog sina Đorđa Brankovića, u monaštvu nazvanog Maksim.
(Glas Srpske)
Sveti apostol Jakov
Sin Alfejev i jedan od dvanaest velikih apostola. Rođeni brat apostola i jevanđelista Mateja. Svjedok istinitih riječi i čudesa Gospoda Isusa Hrista, svjedok njegovog stradanja, vaskrsenja i vaznesenja. Po silasku Svetoga duha o Pedesetnici apostolu Jakovu pade u dio da propovijeda Jevanđelje Hristovo u Elevteropolju i okolnim mjestima, po tom i u Misiru, gdje i postrada za svoga Spasitelja.
Sa velikom silom, i na riječi i na djelu, pronosio je sv. Jakov spasonosnu blagovijest o vaploćenom Bogu slovu, rušeći idolopoklonstvo, izgoneći demone iz ljudi, liječeći svaki nedug i svaku bolest imenom Gospoda Isusa Hrista. Njegov trud i njegova revnost krunisani su velikim uspjehom. Mnogi neznabošci povjerovali su u Hrista Gospoda, crkve se osnovale i uredile, sveštenici i episkopi postavili.
Postrada u Misiru u gradu Ostracinu budući na krst raspet od neznabožaca. I tako se preseli u carstvo nebesno ovaj veliki i divni apostol Hristov, da besmrtno caruje sa Carem slave.
Sveti Stefan, despot srpski (slijepi)
Stefan Branković (oko 1425. - 9. oktobar 1476.), sin despota Đurđa i Jerine Branković. Đurađ dade svoju kćerku Maru za ženu sultanu Muratu Drugom, kao žrtvu za spas naroda i otadžbine. Kasnije je Murat Drugi uzeo Marinu braću Stefana i Grgura za taoce i oslijepio ih. Despotsku vlast nad Srbijom primio je 1458. godine, po upokojenju najmlađeg brata Lazara, despota. Stefan Slijepi je vladao zajedno sa svojom snahom. Stupio je odmah u diplomatske odnose sa ugarskim dvorom, tražeći pomoć.
Poslije sporazuma sa Ugarima, prvi je došao sa svojih 8.000 vojnika Mihailo Silađi i rasporedio se duž Dunava, nastojeći da spriječi mogući prelaz Turaka preko rijeke. Međutim, u takvim okolnostima Srpska despotovina je počela praktično da se predaje, prepuštajući svoje zemlje tuđinima da je brane.
Ličnost despota Stefana je počela da pada u zaborav. Bosanski kralj Stefan Tomaš je na saboru u Trebinju ponudio rješenje oko Smedereva. Ponudio je da se kćerkom umrlog despota Lazara, Jelačom oženi njegov sin Stefan Tomašević, planirajući da tako u miraz dobije i ostatke despotovine.
Ugarski kralj se saglasio sa ovom odlukom, ne pitajući srpskog despota Stefana. 1. aprila 1459. obavljeno je vjenčanje Stefana Tomaševića i Jelače, pa je tako u miraz bosanski kralj dobio i srpsku despotovinu. Despot Stefan je zbačen sa trona 8. aprila 1459, a zatim je napustio Srbiju.
Zbačeni despot Stefan Branković potom odlazi u Budim, pa zatim kod sestre, grofice Katarine Celjske, a zatim u Dubrovnik. Odatle je otišao u posjetu Skender-bega u Albaniju, gdje se 1460. oženio Angelinom, kćerkom Skenderbega. Iz tog braka mu se rodio sin Đorđe i još dvoje mlađe djece (Jovan i Marija).
Pred kraj života boravi u Veneciji, da bi se na sam kraj života našao u oronulom zamku kraj Udina, koji je nosio naziv Beograd, a bio je poznat i pod imenom Friuli. Često bolestan, provodio je dane u bijedi, i moleći za pomoć. Pisao je pisma gospodarima po Italiji.
Sve do smrti je živio od milostinje koju su mu slali Mlečani, Dubrovčani i Papa. Umro je 9. oktobra 1476. u istom zamku.
Njegove netruležne i čudotvorne mošti Turcu su sasjekli i zapalili zajedno sa manastirom Krušedolom 1716. godine. Ostatak moštiju mu počiva u obnovljenom manastiru Krušedolu na Fruškoj gori, zadužbini njegovog sina Đorđa Brankovića, u monaštvu nazvanog Maksim.
(Glas Srpske)
