Knjiga dr Duška Lopandića “Uspon i pad embahada”
U Narodnoj biblioteci “Filip Višnjić” večeras je predstavljena knjiga “Uspon i pad embahada - Srpska i jugoslovenska diplomatija u vrtlogu istorije (1919 – 1948), autora dr Duška Lopandića.
Ova knjiga, kako sam autor ističe, posvećena je istoriji srpske i jugoslovenske diplomatije u prvoj polovini dvadesetog vijeka, odnosno u periodu između kraja Prvog i kraja Drugog svjetskog rata. U diplomatskom smislu, riječ je o periodu od Pariske mirovne konferencije i zaključenja Versajskog mirovnog ugovora 1919. godine do Mirovne konferencije u Parizu i Mirovnih sporazuma iz 1946. i 1947. godine. Posmatrano iz današnje perspektive, ističe dr Lopandić, dvadeseti vijek je u cjelini predstavljao vijek društvenog i državnog diskontinuiteta i demografskog iscrpljivanja srpskog naroda.
“ U knjizi sam se najviše skoncentrisao na period između dva svjetska rata i tokom rata. Diplomatija Kraljevine Jugoslavije, Vlade u izbjeglištvu i, s druge strane, Titova diplomatija, partizanska, koja je bila u povoju, ali je postizala puno uspjeha u to vrijeme. Dvadeseti vijek je u pravom smislu bio vijek iscrpljivanja za srpski narod, jer smo učestvovali u dva svjetska rata, plus rat iz devedesetih godina prošlog vijeka. Sve se to, na neki način, odrazilo na današnju situaciju. Vremena se mijenjaju, velike su promjene u svijetu i u diplomatiji, u načinu komuniciranja i pregovaranja. Velike su promjene i u odnosima snaga u svijetu. Kad je riječ o Srbiji, neophodno je završiti ciklus evropeizacije, u koji je Srbija ušla i to traje dosta dugo, taj ulazak u EU. To je ono što ja zastupam. Možda će to trajati još jednu deceniju”, kaže dr Lopandić.
Komentarišući srpsku i jugoslovensku diplomatiju prošlog vijeka i poredeći je sa današnjom modernom diplomatijom, dr Lopandić kaže da je period nakon Prvog svjetskog rata značio vrijeme uzleta i države i diplomatije.
“Tadašnja Jugoslavija je imala veliki međunarodni značaj i ugled, dok se sve počelo mijenjati tridesetih godina prošlog vijeka. Imamo taj svjetliji i tamniji period, kada smo išli prema potpunoj katastrofi. Srbija danas ima veliki potencijal u diplomatiji, ali se on u praksi ne vidi. Vjerujem da se vještijom diplomatijom moglo izbjeći NATO bombardovanje Srbije 1999. godine, ali, u suštini, diplomatija je samo servis vlasti. Diplomate su državni službenici. Mogu popraviti neke stvari, ali, u knjizi sam pokazao da nakon činjenja strateških grešaka, nijedna diplomatija to više ne može popraviti”, kaže dr Lopandić.
Diplomata Igor Davidović Lopandićevu knjigu ocjenjuje kao izuzetno dobro štivo.
“Kakvi smo bili u prošlom vijeku, a kakvi smo danas, sve to bih sažeo u jednu kratku konstataciju: “Zašto bi se ovovremeni diplomate i ovovremeni lideri, odnosno vođe država, divili onovremenim diplomatama?”. Trebalo bi da postignemo bar nešto od onoga što su oni imali, a o tome ko su i kakve su bile te diplomate, u Lopandićevoj knjizi detaljno se govori. Pominje Jovana Dučića, Ivu Andrića, Miloša Crnjanskog, Rastka Petrovića i druge, osvrnuvši se i na diplomatiju knjaza Miloša. Kroz cijelu knjigu se pronosi ideja da je diplomatija univerzalna i svevremena. Što se tiče pitanja, gdje smo danas, nama je ovdje, u Republici Srpskoj, diplomatija potrebnija nego ikada. Pitanje glasi, kakva diplomatija i ko treba da je vodi, na kakav način da je izvede i ko su izvršioci u diplomatiji. Jedan od starih diplomata je svojevremeno rekao da se uvijek dešava opasna igra kada oni koji postavljaju diplomate više vode računa o tome koga postavljaju, umjesto da razmisle o tome šta ta diplomatrija može da uradi, koliko može biti moćna i kakvi su alati u rukama čovjeka koji to treba ba upotrijebi. Kadrovi u diplomatiji su ključ svega”, ističe Igor Davidović.
Lopandićeva knjiga sadrži brojne biografske portrete državnika i profesionalnih diplomata koji su dali pečat spoljnoj politici Srbije i Jugoslavije u nekim dramatičnim vremenima - od Pašića i kralja Aleksandra, Ive Andrića i Jovana Dučića, do Slobodana Jovanovića, Dušana Simovića, Vladimira Velebita, Stanoja Simića i brojnih drugih.
(Semberija Info)
Ova knjiga, kako sam autor ističe, posvećena je istoriji srpske i jugoslovenske diplomatije u prvoj polovini dvadesetog vijeka, odnosno u periodu između kraja Prvog i kraja Drugog svjetskog rata. U diplomatskom smislu, riječ je o periodu od Pariske mirovne konferencije i zaključenja Versajskog mirovnog ugovora 1919. godine do Mirovne konferencije u Parizu i Mirovnih sporazuma iz 1946. i 1947. godine. Posmatrano iz današnje perspektive, ističe dr Lopandić, dvadeseti vijek je u cjelini predstavljao vijek društvenog i državnog diskontinuiteta i demografskog iscrpljivanja srpskog naroda.
“ U knjizi sam se najviše skoncentrisao na period između dva svjetska rata i tokom rata. Diplomatija Kraljevine Jugoslavije, Vlade u izbjeglištvu i, s druge strane, Titova diplomatija, partizanska, koja je bila u povoju, ali je postizala puno uspjeha u to vrijeme. Dvadeseti vijek je u pravom smislu bio vijek iscrpljivanja za srpski narod, jer smo učestvovali u dva svjetska rata, plus rat iz devedesetih godina prošlog vijeka. Sve se to, na neki način, odrazilo na današnju situaciju. Vremena se mijenjaju, velike su promjene u svijetu i u diplomatiji, u načinu komuniciranja i pregovaranja. Velike su promjene i u odnosima snaga u svijetu. Kad je riječ o Srbiji, neophodno je završiti ciklus evropeizacije, u koji je Srbija ušla i to traje dosta dugo, taj ulazak u EU. To je ono što ja zastupam. Možda će to trajati još jednu deceniju”, kaže dr Lopandić.
Komentarišući srpsku i jugoslovensku diplomatiju prošlog vijeka i poredeći je sa današnjom modernom diplomatijom, dr Lopandić kaže da je period nakon Prvog svjetskog rata značio vrijeme uzleta i države i diplomatije.
“Tadašnja Jugoslavija je imala veliki međunarodni značaj i ugled, dok se sve počelo mijenjati tridesetih godina prošlog vijeka. Imamo taj svjetliji i tamniji period, kada smo išli prema potpunoj katastrofi. Srbija danas ima veliki potencijal u diplomatiji, ali se on u praksi ne vidi. Vjerujem da se vještijom diplomatijom moglo izbjeći NATO bombardovanje Srbije 1999. godine, ali, u suštini, diplomatija je samo servis vlasti. Diplomate su državni službenici. Mogu popraviti neke stvari, ali, u knjizi sam pokazao da nakon činjenja strateških grešaka, nijedna diplomatija to više ne može popraviti”, kaže dr Lopandić.
Diplomata Igor Davidović Lopandićevu knjigu ocjenjuje kao izuzetno dobro štivo.
“Kakvi smo bili u prošlom vijeku, a kakvi smo danas, sve to bih sažeo u jednu kratku konstataciju: “Zašto bi se ovovremeni diplomate i ovovremeni lideri, odnosno vođe država, divili onovremenim diplomatama?”. Trebalo bi da postignemo bar nešto od onoga što su oni imali, a o tome ko su i kakve su bile te diplomate, u Lopandićevoj knjizi detaljno se govori. Pominje Jovana Dučića, Ivu Andrića, Miloša Crnjanskog, Rastka Petrovića i druge, osvrnuvši se i na diplomatiju knjaza Miloša. Kroz cijelu knjigu se pronosi ideja da je diplomatija univerzalna i svevremena. Što se tiče pitanja, gdje smo danas, nama je ovdje, u Republici Srpskoj, diplomatija potrebnija nego ikada. Pitanje glasi, kakva diplomatija i ko treba da je vodi, na kakav način da je izvede i ko su izvršioci u diplomatiji. Jedan od starih diplomata je svojevremeno rekao da se uvijek dešava opasna igra kada oni koji postavljaju diplomate više vode računa o tome koga postavljaju, umjesto da razmisle o tome šta ta diplomatrija može da uradi, koliko može biti moćna i kakvi su alati u rukama čovjeka koji to treba ba upotrijebi. Kadrovi u diplomatiji su ključ svega”, ističe Igor Davidović.
Lopandićeva knjiga sadrži brojne biografske portrete državnika i profesionalnih diplomata koji su dali pečat spoljnoj politici Srbije i Jugoslavije u nekim dramatičnim vremenima - od Pašića i kralja Aleksandra, Ive Andrića i Jovana Dučića, do Slobodana Jovanovića, Dušana Simovića, Vladimira Velebita, Stanoja Simića i brojnih drugih.
(Semberija Info)
