Povodom desetogodišnjice upokojenja protojereja-stavrofora Jovana Mirkovića, blagoslovom Episkopa zvorničko-tuzlanskog g. Fotija, na praznik svetog apostola Luke i svetog Petra Cetinjskog, izvršen je parastos nad grobom oca Jovana na groblju u Gornjem Zabrđu.

Nakon parastosa, upriličeno je duhovno veče molitvenog sjećanja na protu Jovana u Centru za kulturu u Ugljeviku.

Besjede o ocu Jovi su govorili o. Mićo Pajkanović, koji mu je bio suparoh i veliki prijatelj, te iguman Manastira svetog Nikole na Ozrenu, arhimandrit Gavrilo (Stevanović). Obojica besjednika su prisutne podsjetili na divnu ličnost, vjeru i karakter od svih voljenog prote.

​
 

Arhimandrit Gavrilo je istakao da je, nesumnjivo, po Promislu Božijem bilo da upozna protu Jovana, u vrijeme svoje mladosti, jer je prota u znatnoj mjeri uticao na njegov duhovni život. Naglasio je da je od o. Jovana prvi put čuo o uzvišenosti monašnog čina, te je kasnijim susretom sa jeromonahom Fotijem (sadašnjim Episkopom zvorničko-tuzlanskim) i odlučio da primi monaški čin.

 

U toku večeri pročitana je pouka arhimandrita Rafaila Karelina o sveštenstvu i otpjevano je par duhovnih pjesama od strane članova hora iz Gornje Zabrđa, te je, etnomuzikolog, Jelena Kostić odsvirala pjesmu „Stani, stani, Ibar vodo" na fruli, instrumentu, koji je vrsno svirao i prota Jovan.

Za trud i podršku u životnom putu prote Jovana, punom iskušenja, njegovoj supruzi, protinici Slavici, uručena je ikona njihove krsne slave-svetog Jovana Krstitelja. 


 

 

Na kraju večeri, mnogima je probudila duboke emocije pjesma Nele Brkić iz Crnjelova o proti Jovanu u izvođenju Jovane Vasiljević.
 

Vječan ti pomen, dostojni blaženstva i trajne uspomene, oče Jovane!

***

Protoprezviter- stavrofor Jovan Mirković rođen je na praznik Začeća svetog Jovana Krstitelja (6. oktobra) 1957. g. u Gornjem Zabrđu (opština Ugljevik) od oca Alekse Mirkovića i Đuke, rođene Savić.

Kuća Mirkovića je od davnina bila poznata po blagočešću. Njegov pradjed Risto je bio predsjednik crkveno-građevinskog odbora u vrijeme gradnje hrama u Gornjem Zabrđu (1912.-1913.), dok je djed o. Jovana-Jovan, po kome je i dobio ime, bio đak tadašnje škole u manastiru Tavna i vrsni pojac (te je nesumnjivo od njega i prota Jovan naslijedio divan glas). Rođeni stric o. Jovana, Radivoje, je bio svršeni bogoslov, koji je pribrojan liku Novomučenika, budući da je živ bačen u jamu Jadovno.

Jovan sa dvije godine ostaje bez majke. Slijedivši put svojih predaka i starijeg brata Riste 1974. upisuje petorazrednu bogosloviju ''Sveta Tri Jerarha" u Manastiru Krka,  koju je završio 1979. Po odsluženom vojnom roku ženi se 1980. sa svojom izabranicom Slavicom Tanacković. 

Rukopoložen je u čin đakona od strane Episkopa zvorničko-tuzlanskog G. Vasilija 5. oktobra 1980. g. u hramu Uspenja Presvete Bogorodice u Bratuncu, a već sutradan na praznik Začeća svetog Jovana Preteče  u hramu posvećenom ovom prazniku u Tobutu, u čin prezvitera.

Hram u Tobutu, koji je jedini u Eparhiji zvorničko-tuzlanskoj posvećen Začeću svetog Krstitelja Gospodnjeg, mu je bio i mjesto prvog službovanja. Na toj novosnovanoj parohiji mu se rađaju dvoje djece: Gordana i Aleksandar ( danas sveštenik u Bijeljini). Nakon samo par godina mirne službe Gospodu, ponovo ga sustižu porodični problemi u vidu duge borbe sa teškom bolešću kćerke Gordane, no uz Božiju pomoć, bolest je bila pobijeđena. U Tobutu je službovao do 1989. g. kada prelazi, takođe, na novoosnovanu parohiju u Lužanima, kod Dervente. Godine 1990. i sam oboljeva. Dijagnostikovan mu je tumor na kori malog mozga. Od proljeća 1992. morao je da podjeli muku progona srpskog naroda derventskog, brodskog i odžačkog kraja. Tada ga Episkop Vasilije imenuje za paroha u Gornjem Zabrđu, u njegovom rodnom mjestu, ponovo na novoosnovanoj parohiji, gdje se brine i o teško oboljelom ocu. Već 1992. ima drugu veliku operaciju na Kliničko-bolničkom centru Zemun (ukupno ih je imao sedam i svaka je bila na neke od velikih praznika Crkve, pretposlednja na Preobraženje, a poslednja na Svetog Aleksandra Nevskog, u vrijeme dok je u hramu, na njegovoj parohiji služena Arhijerejska Liturgija).

Za predani rad, Episkop Vasilije odlikovao ga je dostojanstvom protonamjesnika 14. maja 1997., činom protojereja 14. maja 2001, a pravom nošenja naprsnog krsta opet 14. maja 2006. g. na svetog proroka Jeremiju.

Na dan svete Petke Paraskeve 2011.godine, u bolnici u Zemunu, upokojio se u svojoj 54. godini života. Svešteničko opijelo, koje je služio Vladika Vasilije, uz sasluženje 85 sveštenoslužitelja u prisustvu mnoštva vjernih bilo je na praznik svetog apostola i jevanđelista Luke i Svetog Petra Cetinjskog 31. oktobra 2011. godine.

(Eparhija ZT)