PROFESOR MIHAJLO TRIFKOVIĆ O VELIKOM MIHAJLU PUPINU
Da li se konačno raspliće kosovski čvor, da li su Amerikanci i Evropska unija donijeli svoje rješenje da prelome situaciju na Kosovu, pitanja su koja trenutno najviše muče srpski narod.
Šta bi danas značilo da srpske pregovaračke ekipe imaju jednog takvog uticajnog čovjeka kakav je bio profesor Kolumbija Univerziteta Mihajlo Idvorski Pupin na Mirovonoj konferenciji u Versaju, kraj Pariza 1919. godine, nakon Prvog svjetskog rata. Profesor Pupin je bio prvi srpski lobista koji je tada došao u Pariz na mirovne pregovore, a na poziv delegacije Nikole Pašića i predsjednika Srpske vlade Stojana Protića. Ličnim vezama u američkoj delegaciji, na Mirovnoj konfereciji u Parizu i poznanstvom sa tadašnjim predsjednikom SAD-a Vudro Vilsonom, postao je ključni čovjek u rješavanju i dobijanju spornih teritorija koje su, po tom ugovoru, pripale Kraljevini SHS, prvoj Jugoslaviji. Kraljevini SHS tada su pripali Banat, Baranja, Prekomurje, Dalmacija, Bledski trougao, Vlaška kula i dio Makedonije.
Ko je bio profesor Mihajlo Idvorski Pupin, prema mnogima, do tada najškolovaniji Srbin? Kako je postao veliki, cijenjen, poštovan, poznat i slavan?
Školovao se u rodnom Idvoru, Pančevu, Pragu, Njujorku, Londonu i Berlinu. Prema zapisima hroničara, Pupin je poslije završene Gimnazije u Pančevu pohađao kratko Univerzitet u Pragu, a u Americi je diplomirao na Kolumbija Univerzitetu u Njujorku.
Nastavio je na postdiplomskim studijama na Kembridžu, u istim klupama u kojima su sjedili Njutn i Faradej. Nakon magistrature odlazi u Berlin, gdje doktorira, kod tada najpoznatijeg i najcjenjenijeg naučnog autoriteta Helmolca 1889. godine. Doktor Pupin se potom vraća na Kolumbija Univerzitet, na kojem je prethodno diplomirao i zajedno sa kolegom Krokerom osniva prvi elektrotehnički fakultet u SAD-u, pri Kolumbija Univerzitetu, koji je do sada dao desetak Nobelovaca, inspirisanih i motivisanih predavanjima profesora Pupina. Tu ostaje do kraja svog radnog vijeka kao predavač fizike i elektrotehnike, a laboratorija, u njegovu čast, danas nosi ime ,,Pupinova laboratorija’’. Koliko su značajne laboratorije Kolumbija Univerziteta, napomenimo da su prvi molekuli za stavaranje razornih atomskih bombi, bačenih na japanske gradove Hirošimu i Nagasaki, u Drugom svjetskom ratu, upravo nastali u laboratorijama tog univerziteta.
Za ime profesora Pupina, pored ostalog, vezano je 35 značajnih svjetskih patenata iz oblasti daljinske žičane telefonije i telegrafije, radiotehnike i sekundarnih iks zraka, kao i 25 književnih djela, od kojih je najznačajnije djelo sa naslovom ,,Sa pašnjaka do naučenjaka’’, za koje je Pupin dobio prvu američku Pulicerovu nagradu, 1924. godine. To Pupinovo književno djelo postalo je, naprosto, Biblija za doseljenike na američko tlo. Po politčkom opredjeljenju, doktor Pupun je bio republikanac koji se integrisao u američki način života, ali nikada nije dozvolio da bude asimiliran i do kraja života je ostao veliki patriota. Pupin tokom života nastoji da afirmiše i na najdostojanstveniji način ispoljava svoje srpsko porijeklo. Kao jedan od najpopularnijih profesora Kolumbija Univerziteta, Pupin je okićen i počastvovan sa 15 počasnih doktorata svjetskih univerziteta, kao i najčuvenijim odlikovanjem Američkog udruženja elektroinženjera, Edisonovom medaljom. Početkom 20. vijeka uvršten je u spisak 400 najslavnijih Amerikanaca. Pupinov saradnik Pavle Hadži-Pavlović zapisao je:,,Ni stečena slava na polju nauke, ni uspjeh u imovini, nisu profesora Pupina otuđili od njegovog naroda, već je poslije intenzivnog naučnog rada u svojoj laboratoriji ili biblioteci u svom stanu odlazio u ulice donjeg istočnog grada, gdje su se u srpskim radnjama okupljali Srbi i drugi naši iseljenici da bi slušao srpsku pjesmu i posebno uživao u guslanju i pjevanju srpskih narodnih pjesama. Pupin je, takođe, odlazio na Svetosavsku besjedu Srpskog pjevačkog društva ,,Gusle’’ u Njujorku, a i na druge srpske priredbe’’.
Hadži-Pavlovićev navod potkrepljuje tvrdnju da Pupin nikada nije prestao da njeguje svoje srpsko kulturno nasljeđe.
Pupin, rodoljub i humanista, pomaže tokom balkanskih i Prvog svjetskog rata Srbiju, a testamentom svoju imovinu ostavlja Kraljevini SHS, Kolumbija Univerzitetu i kćerki Varvari.
Nakon uspješnog završetka posla na Mirovnoj konferenciji u Parizu 1919. godine, Pupin se vraća u Kraljevinu SHS i tom prilikom osniva Američko društvo za srpsku ratnu siročad koje pruža veliku pomoć djeci i ratom iscrpljenom stanovništvu, kao i velikom broju humanitarnih fondova koje profesor osniva sopstvenim sredstvima.
Značajnu podršku profesor Pupin pruža 1915. godine Misiji vladike Nikolaja Velimirovića koja, tom prilikom, traži od naših iseljenika u Americi pomoć, ratom ojađenoj, zemlji Srbiji i rješava probleme Srpske pravoslavne crkve u Americi.
Rezimirajući navode o profesoru Pupinu, možemo istaći da je on, kad god je mogao, pomagao nemoćne i nejake, dobrotvorna društva, naše umjetnike, srpske škole i Crkvu, kako u Srbiji, tako i u Americi i Kraljevini SHS. Sa nenadmašnim genijem, Srbinom Nikolom Teslom i najcjenjenijim naučnikom za Amerikance - Edisonom, profesor doktor Mihajlo Idvorski Pupin uveliko je doprinijeo tehničko-tehnološkom napretku i primatu Sjedinjenih Država na kraju 19. i prvoj polovini 20. vijeka.
Postavlja se pitanje kako bi se, bar djelimično, Srbi, pa i čovječanstvo, odužili velikanima kao što su Pupin, Tesla i drugi, a da to bude na opšte zadovoljstvo...
(Semberija info)
Šta bi danas značilo da srpske pregovaračke ekipe imaju jednog takvog uticajnog čovjeka kakav je bio profesor Kolumbija Univerziteta Mihajlo Idvorski Pupin na Mirovonoj konferenciji u Versaju, kraj Pariza 1919. godine, nakon Prvog svjetskog rata. Profesor Pupin je bio prvi srpski lobista koji je tada došao u Pariz na mirovne pregovore, a na poziv delegacije Nikole Pašića i predsjednika Srpske vlade Stojana Protića. Ličnim vezama u američkoj delegaciji, na Mirovnoj konfereciji u Parizu i poznanstvom sa tadašnjim predsjednikom SAD-a Vudro Vilsonom, postao je ključni čovjek u rješavanju i dobijanju spornih teritorija koje su, po tom ugovoru, pripale Kraljevini SHS, prvoj Jugoslaviji. Kraljevini SHS tada su pripali Banat, Baranja, Prekomurje, Dalmacija, Bledski trougao, Vlaška kula i dio Makedonije.
Ko je bio profesor Mihajlo Idvorski Pupin, prema mnogima, do tada najškolovaniji Srbin? Kako je postao veliki, cijenjen, poštovan, poznat i slavan?
Školovao se u rodnom Idvoru, Pančevu, Pragu, Njujorku, Londonu i Berlinu. Prema zapisima hroničara, Pupin je poslije završene Gimnazije u Pančevu pohađao kratko Univerzitet u Pragu, a u Americi je diplomirao na Kolumbija Univerzitetu u Njujorku.
Nastavio je na postdiplomskim studijama na Kembridžu, u istim klupama u kojima su sjedili Njutn i Faradej. Nakon magistrature odlazi u Berlin, gdje doktorira, kod tada najpoznatijeg i najcjenjenijeg naučnog autoriteta Helmolca 1889. godine. Doktor Pupin se potom vraća na Kolumbija Univerzitet, na kojem je prethodno diplomirao i zajedno sa kolegom Krokerom osniva prvi elektrotehnički fakultet u SAD-u, pri Kolumbija Univerzitetu, koji je do sada dao desetak Nobelovaca, inspirisanih i motivisanih predavanjima profesora Pupina. Tu ostaje do kraja svog radnog vijeka kao predavač fizike i elektrotehnike, a laboratorija, u njegovu čast, danas nosi ime ,,Pupinova laboratorija’’. Koliko su značajne laboratorije Kolumbija Univerziteta, napomenimo da su prvi molekuli za stavaranje razornih atomskih bombi, bačenih na japanske gradove Hirošimu i Nagasaki, u Drugom svjetskom ratu, upravo nastali u laboratorijama tog univerziteta.
Za ime profesora Pupina, pored ostalog, vezano je 35 značajnih svjetskih patenata iz oblasti daljinske žičane telefonije i telegrafije, radiotehnike i sekundarnih iks zraka, kao i 25 književnih djela, od kojih je najznačajnije djelo sa naslovom ,,Sa pašnjaka do naučenjaka’’, za koje je Pupin dobio prvu američku Pulicerovu nagradu, 1924. godine. To Pupinovo književno djelo postalo je, naprosto, Biblija za doseljenike na američko tlo. Po politčkom opredjeljenju, doktor Pupun je bio republikanac koji se integrisao u američki način života, ali nikada nije dozvolio da bude asimiliran i do kraja života je ostao veliki patriota. Pupin tokom života nastoji da afirmiše i na najdostojanstveniji način ispoljava svoje srpsko porijeklo. Kao jedan od najpopularnijih profesora Kolumbija Univerziteta, Pupin je okićen i počastvovan sa 15 počasnih doktorata svjetskih univerziteta, kao i najčuvenijim odlikovanjem Američkog udruženja elektroinženjera, Edisonovom medaljom. Početkom 20. vijeka uvršten je u spisak 400 najslavnijih Amerikanaca. Pupinov saradnik Pavle Hadži-Pavlović zapisao je:,,Ni stečena slava na polju nauke, ni uspjeh u imovini, nisu profesora Pupina otuđili od njegovog naroda, već je poslije intenzivnog naučnog rada u svojoj laboratoriji ili biblioteci u svom stanu odlazio u ulice donjeg istočnog grada, gdje su se u srpskim radnjama okupljali Srbi i drugi naši iseljenici da bi slušao srpsku pjesmu i posebno uživao u guslanju i pjevanju srpskih narodnih pjesama. Pupin je, takođe, odlazio na Svetosavsku besjedu Srpskog pjevačkog društva ,,Gusle’’ u Njujorku, a i na druge srpske priredbe’’.
Hadži-Pavlovićev navod potkrepljuje tvrdnju da Pupin nikada nije prestao da njeguje svoje srpsko kulturno nasljeđe.
Pupin, rodoljub i humanista, pomaže tokom balkanskih i Prvog svjetskog rata Srbiju, a testamentom svoju imovinu ostavlja Kraljevini SHS, Kolumbija Univerzitetu i kćerki Varvari.
Nakon uspješnog završetka posla na Mirovnoj konferenciji u Parizu 1919. godine, Pupin se vraća u Kraljevinu SHS i tom prilikom osniva Američko društvo za srpsku ratnu siročad koje pruža veliku pomoć djeci i ratom iscrpljenom stanovništvu, kao i velikom broju humanitarnih fondova koje profesor osniva sopstvenim sredstvima.
Značajnu podršku profesor Pupin pruža 1915. godine Misiji vladike Nikolaja Velimirovića koja, tom prilikom, traži od naših iseljenika u Americi pomoć, ratom ojađenoj, zemlji Srbiji i rješava probleme Srpske pravoslavne crkve u Americi.
Rezimirajući navode o profesoru Pupinu, možemo istaći da je on, kad god je mogao, pomagao nemoćne i nejake, dobrotvorna društva, naše umjetnike, srpske škole i Crkvu, kako u Srbiji, tako i u Americi i Kraljevini SHS. Sa nenadmašnim genijem, Srbinom Nikolom Teslom i najcjenjenijim naučnikom za Amerikance - Edisonom, profesor doktor Mihajlo Idvorski Pupin uveliko je doprinijeo tehničko-tehnološkom napretku i primatu Sjedinjenih Država na kraju 19. i prvoj polovini 20. vijeka.
Postavlja se pitanje kako bi se, bar djelimično, Srbi, pa i čovječanstvo, odužili velikanima kao što su Pupin, Tesla i drugi, a da to bude na opšte zadovoljstvo...
(Semberija info)
