RIMEJK KOMADA BOBA VILSONA
Pedeseti jesenji Festival pariske pozorišne scene hrabro i bez maske prikazao je rimejk starog komada slavnih reditelja i koreografa Roberta (Boba) Vilsona i Lusinde Čajlds, naslovljenog „Sjedim na terasi kad pojavi se ovaj tip pomislih haluciniram”. U ovoj predstavi jedino je ležeran naslov, jer poznati Vilsonov stav perfekcioniste nikada ne bi dozvolio da se njegova predstava, barem za njegovog života izvodi na način manji od savršenog. Ključne riječi ovde su „za njegovog života”, jer iako je reditelj odmah po dolasku u Pariz izjavio da mu predstava, koju je prvi put izveo sa Čajldsovom 1977, kao kreacija više ne pripada, ipak je svaki dan provodio sa svojim dijametralno suprotnim dublerom, proslavljenim izvođačem Berlinskog teatra, Kristoferom Nelom.
Daleko od toga da bi Vilson u bilo čemu korigovao Nela, njegova preokupacija se svela na ručno i detaljno mijenjanje filtera na kamerama, dodavanje ili brisanje suvišnog želatina na projektoru koji bi formirao onu čuvenu „vilsonovsku svjetlost”, svjestan da svaki njegov pokret ili komentar pripada aleji velikana u istoriji pozorišta. Možda mu je posao bio olakšan ili otežan kompjuterskim pristupom sceni, njemu koji je toliku važnost pridavao osvjetljenju lica ili ruke jer mu je ono bilo najvažnije pri stvaranju scene.
Demarsi-Mota, direktor Teatra de la Vil i Vilsonov domaćin, ističe da je ova predstava pomjerila granice shvatanja pozorišne umjetnosti sedamdesetih kada je stvorena i načinila od pozorišta ono što podrazumijevamo pod njim danas. Pa ipak današnja predstava u izvođenju Nela u ulozi Vilsona i Džuli Šanahan u ulozi Lusinde Čajlds se značajno razlikuje od Vilsonove verzije iz sedamdesetih. Originalna predstava od dva solo komada spojena u jedan, oniričnog karaktera koju je napisao autor i izvođač Vilson, gubi svoj uzbudljivo fragmentiran, opsesionalno snažan karakter i postaje neka vrsta Kenoove stilske vježbe u okviru Kabarea Boba Fosa ili određenog komercijalnog prostora. I koliko god da su Vilson i Čajldsova krajnje ohrabrujuće podržali izvođenje svojih mlađih kolega, problem biopika ili prikazivanja slavnih ličnosti na filmu ili pozorišnoj sceni neposredno nakon originalnih interpretacija i ovde se pokazao kao veliki i obeshrabrujući.
Može li Rami Malek sa uspjehom da interpretira velikog i nezaboravnog Fredija Merkjurija u filmu „Boemska rapsodija” ili pak neko drugi umjetnicu i performerku Marinu Abramović, a da pri tome ne postane žrtva nezahvalnog poređenja sa originalom? Pogotovo u slučaju kada su „originali” poput Vilsona i Čajldsove još živi i podsećaju nas neprestano na blistavost originalnih izvođenja.
U originalnoj Vilsonovoj predstavi monolog sukcesivno izvode dva izvođača koji svojom igrom, energijom i posebnim naglašavanjem dijelova tijela u pokretu nude svaki svoj zaseban solo koji je istovremeno i replika sola datog partnera. Muzika komponovana za istorijski solo 1977, kao i cijela Vilsonova scena je snažna, ogoljena i minimalistička, te gledamo brzo smjenjivanje zaleđenih scenskih tabloa (tablo vivana), što je navelo Šanonovu, inače zvijezdu teatra Pine Bauš, da izjavi da se osjećala kao da skače sa velike visine u bezdan svako veče kada bi kreirala ovu poznatu predstavu.
Ona se ovako osjećala sa razlogom, jer predstavu „Sjedim na terasi kad pojavi se ovaj tip pomislih haluciniram” pisali su ruku uz ruku Bob Vilson i Lusinda Čajlds i izvodili je na pozorišnim daskama u cijelom svijetu. Oboje dobrih interpretatora, Šananova i Nel se osjećaju izuzetno, srećni i počastvovani što im je ukazano ogromno rediteljsko i koreografsko povjerenje u izvođenju ovog naizgled lakog komada. Što je ponekad dovoljno da predstavi udahne ljepotu i inspiraciju.
Semberija info
Daleko od toga da bi Vilson u bilo čemu korigovao Nela, njegova preokupacija se svela na ručno i detaljno mijenjanje filtera na kamerama, dodavanje ili brisanje suvišnog želatina na projektoru koji bi formirao onu čuvenu „vilsonovsku svjetlost”, svjestan da svaki njegov pokret ili komentar pripada aleji velikana u istoriji pozorišta. Možda mu je posao bio olakšan ili otežan kompjuterskim pristupom sceni, njemu koji je toliku važnost pridavao osvjetljenju lica ili ruke jer mu je ono bilo najvažnije pri stvaranju scene.
Demarsi-Mota, direktor Teatra de la Vil i Vilsonov domaćin, ističe da je ova predstava pomjerila granice shvatanja pozorišne umjetnosti sedamdesetih kada je stvorena i načinila od pozorišta ono što podrazumijevamo pod njim danas. Pa ipak današnja predstava u izvođenju Nela u ulozi Vilsona i Džuli Šanahan u ulozi Lusinde Čajlds se značajno razlikuje od Vilsonove verzije iz sedamdesetih. Originalna predstava od dva solo komada spojena u jedan, oniričnog karaktera koju je napisao autor i izvođač Vilson, gubi svoj uzbudljivo fragmentiran, opsesionalno snažan karakter i postaje neka vrsta Kenoove stilske vježbe u okviru Kabarea Boba Fosa ili određenog komercijalnog prostora. I koliko god da su Vilson i Čajldsova krajnje ohrabrujuće podržali izvođenje svojih mlađih kolega, problem biopika ili prikazivanja slavnih ličnosti na filmu ili pozorišnoj sceni neposredno nakon originalnih interpretacija i ovde se pokazao kao veliki i obeshrabrujući.
Može li Rami Malek sa uspjehom da interpretira velikog i nezaboravnog Fredija Merkjurija u filmu „Boemska rapsodija” ili pak neko drugi umjetnicu i performerku Marinu Abramović, a da pri tome ne postane žrtva nezahvalnog poređenja sa originalom? Pogotovo u slučaju kada su „originali” poput Vilsona i Čajldsove još živi i podsećaju nas neprestano na blistavost originalnih izvođenja.
U originalnoj Vilsonovoj predstavi monolog sukcesivno izvode dva izvođača koji svojom igrom, energijom i posebnim naglašavanjem dijelova tijela u pokretu nude svaki svoj zaseban solo koji je istovremeno i replika sola datog partnera. Muzika komponovana za istorijski solo 1977, kao i cijela Vilsonova scena je snažna, ogoljena i minimalistička, te gledamo brzo smjenjivanje zaleđenih scenskih tabloa (tablo vivana), što je navelo Šanonovu, inače zvijezdu teatra Pine Bauš, da izjavi da se osjećala kao da skače sa velike visine u bezdan svako veče kada bi kreirala ovu poznatu predstavu.
Ona se ovako osjećala sa razlogom, jer predstavu „Sjedim na terasi kad pojavi se ovaj tip pomislih haluciniram” pisali su ruku uz ruku Bob Vilson i Lusinda Čajlds i izvodili je na pozorišnim daskama u cijelom svijetu. Oboje dobrih interpretatora, Šananova i Nel se osjećaju izuzetno, srećni i počastvovani što im je ukazano ogromno rediteljsko i koreografsko povjerenje u izvođenju ovog naizgled lakog komada. Što je ponekad dovoljno da predstavi udahne ljepotu i inspiraciju.
Semberija info
