HOTEL „DRINA“ U STAROJ BIJELjINI
Već prvih godina austrougarske okupacije u ove krajeve počeli su zbog posla da dolaze trgovci iz Beča, Pešte, Graca, Segedina i drugih mjesta, kojima stari smještaj u hanovima bez evropskog komfora nije odgovarao. Iz tog razloga je gradska opština u Bijeljini, podstaknuta novim potrebama i naročito kretanjima u privredi, a da bi obezbijedila pristojan smještaj i evropsku kuhinju brojnim gostima koji su posjećivali grad, izgradila 1892. godine za ono vrijeme moderan ugostiteljski objekat – hotel „Drina“. Hotel je, po projektu iz Beča, brzo izgrađen i imao je na spratu 12 funkcionalnih soba, a u prizemlju kuhinju, salu za ručavanje i veliku koncertnu dvoranu koje su mogle da prime i do stotinu gostiju. Na tu prostranu i veliku salu kasnije je dograđen još jedan funkcionalni dio sa pozornicom.
U hotelske prostorije unesen je savremeni namještaj, način za zagrijavanje prostorija, dovedena je posluga iz Mađarske, uvedeno je pripremanje novih, to data nepoznatih jela, kao i novi način ophođenja prema gostima. Nešto kasnije, dovezen je i prvi klavir u Bijeljinu koji je hotelskoj muzičkoj kapeli služio za muziciranje i zabavljanje gostiju. U hotelu je, kao i u Lotikinom hotelu „Zur Brücke“ u Višegradu, bilo odjeljenje sa natpisom „Extra Zimmer“. Sve su to bili prvi koraci u evropeizaciji Bijeljine, koja se sa mukom oslobađala taloga prošlosti u načinu življenja, ponašanja i shvatanja.
Novosagrađeni hotelski objekat, koji je zamijenio stare hanove, bio je objekat koji je u potpunosti zadovoljavao potrebe grada, ali je sa svojom velikom hotelskom dvoranom, pored ugostiteljske namjene, imao i druge višestruke primjene. Dugo je, a naročito kada je izgrađen, bio ponos grada i njegovih stanovnika. Bijeljinski hotel „Drina“ je skoro osam decenija bio nerazdvojno povezan sa imenom grada i životom njegovih stanovnika.
Od godine kada je izgrađen, hotel je pružao ugostiteljske usluge i bio neraskidivo povezan sa sa svim društveno-političkim i zabavnim dešavanjima u gradu. Nakon deset godina broj stanovnika u gradu se udvostručio, a porastao je i broj pismenih i obrazovanih ljudi koji su tražili ljepši i kulturniji život. U stvaranju takvog života hotel je davao značajan doprinos. On je sve vrijeme bio sjedište gradskog establišmenta i mjesto gdje se organizovao kulturni i politički život stanovnika grada. Tu su se sticala nova saznanja, poznanstva, informacije, shvatanja i navike.
U sali hotela 1909. godine, Johan Brajtvizer prikazao je prvu filmsku predstavu, gostovale su putujuće pozorišne grupe, održavale su se mađioničarske predstave, prodajne izložbe slika i drugih rukotvorina, držana su razna predavanja, kao i zborovi građana. Ono što je najvažnije jeste da je uz pomoć ovog hotela polako u ovu zaostalu sredinu prodirala evropska kultura, koju je mlada građanska klasa, tada u usponu i formiranju, rado prihvatala i usvajala. Zahvaljujući njemu sredina se mijenjala, a ljudi su se ugledali na Evropu prihvatajući način njenog mišljenja i življenja. Tu se uz stranu muzičku kapelu, koja je gostovala u hotelu, saznalo šta je klavir i šta je violina, pa su mladići i djevojke mogli prvi put da čuju zvuke Štrausovih valcera „Na lijepom plavom Dunavu“, „Bečku krv“ i dr. Prihvaćene su i okretne igre, odnosno ples, koji je to tada kod nas bio nepoznanica. Bijeljina je doživljavala svoj preobražaj i evropeizaciju u svemu – odijevanju, ponašanju, ishrani, razonodi, itd.
U prostorijama sale hotela, u zimskom periodu, priređivani su bogati kulturno-zabavni programi sa balovima i igrankama, na kojima su se igrale okretne igre – valcer, tango, engliš, polka i čardaš, kojih do tada u ovom gradu, a u selu pogotovo, nije bilo. Naročito su bile svečane i vesele proslave novogodišnjih praznika bijeljinskih Srba, koje su bile organizovane po ugledu na druga veća mjesta i gadove. Mlade djevojke, iz trgovačkih građanskih porodica, na tim zabavama oblačile su svoju prvu balsku haljinu i odlazile na svoj prvi bal. To je bio događaj kome su se, pored roditelja, radovale brojne tetke, ujne i strine, pa su i djevojku, kao i haljinu, brižljivo pripremale nekoliko mjeseci unaprijed. O tim provodima za najluđu novogodišnju noć kasnije se dugo pričalo i radovalo dolasku sledeće nove godine.
U sali hotela, u januaru 1920. godine, održana je prva velika radnička priredba u gradu, a organizovali su je Rodoljub Čolaković i Alija Alijagić sa drugovima. Nakon pozdravnog govora, radnički hor, sastavljen od njihovih drugova, otpjevao je skladno uvježbanu staru radničku pjesmu „Zdravo da ste, hrabri borci“, a zatim su recitovane pjesme Koste Abraševića i Nestora Žučnog, pa je na kraju izvedena jednočinka Aptona Sinklera „Lopov“. Program je bio izuzetno uvježban i naišao je na dobre reakcije kod posjetilaca. Dugotrajan aplauz na kraju bio je najbolji dokaz oduševljenja koje su izvođači izmamili od posjetilaca.
Pod svodovima ovog zdanja, koje je krasilo gradsku urbanu sredinu, u novogodišnjim noćima, uz zvuke opojne muzike i svjetlosti lampiona, ispražnjene su mnoge boce vina i šampanjca, darovani su mnogi poljupci i čestitke, rodile su se mnoge ljubavi koje su kasnije prerasle u vjernost i vječnu ljubav do groba. Tako je za mnoge Bijeljince ovaj hotel bio i ostao dio njihove mladosti i života koji se ne zaboravlja. Sa nestankom i rušenjem hotela nestao je i dio stare Bijeljine, ali i dio vremena o kojima je sačuvano malo tragova, pogotovo materijalnih i pisanih.
Semberija info - Lj. Božić
U hotelske prostorije unesen je savremeni namještaj, način za zagrijavanje prostorija, dovedena je posluga iz Mađarske, uvedeno je pripremanje novih, to data nepoznatih jela, kao i novi način ophođenja prema gostima. Nešto kasnije, dovezen je i prvi klavir u Bijeljinu koji je hotelskoj muzičkoj kapeli služio za muziciranje i zabavljanje gostiju. U hotelu je, kao i u Lotikinom hotelu „Zur Brücke“ u Višegradu, bilo odjeljenje sa natpisom „Extra Zimmer“. Sve su to bili prvi koraci u evropeizaciji Bijeljine, koja se sa mukom oslobađala taloga prošlosti u načinu življenja, ponašanja i shvatanja.
Novosagrađeni hotelski objekat, koji je zamijenio stare hanove, bio je objekat koji je u potpunosti zadovoljavao potrebe grada, ali je sa svojom velikom hotelskom dvoranom, pored ugostiteljske namjene, imao i druge višestruke primjene. Dugo je, a naročito kada je izgrađen, bio ponos grada i njegovih stanovnika. Bijeljinski hotel „Drina“ je skoro osam decenija bio nerazdvojno povezan sa imenom grada i životom njegovih stanovnika.
Od godine kada je izgrađen, hotel je pružao ugostiteljske usluge i bio neraskidivo povezan sa sa svim društveno-političkim i zabavnim dešavanjima u gradu. Nakon deset godina broj stanovnika u gradu se udvostručio, a porastao je i broj pismenih i obrazovanih ljudi koji su tražili ljepši i kulturniji život. U stvaranju takvog života hotel je davao značajan doprinos. On je sve vrijeme bio sjedište gradskog establišmenta i mjesto gdje se organizovao kulturni i politički život stanovnika grada. Tu su se sticala nova saznanja, poznanstva, informacije, shvatanja i navike.
U sali hotela 1909. godine, Johan Brajtvizer prikazao je prvu filmsku predstavu, gostovale su putujuće pozorišne grupe, održavale su se mađioničarske predstave, prodajne izložbe slika i drugih rukotvorina, držana su razna predavanja, kao i zborovi građana. Ono što je najvažnije jeste da je uz pomoć ovog hotela polako u ovu zaostalu sredinu prodirala evropska kultura, koju je mlada građanska klasa, tada u usponu i formiranju, rado prihvatala i usvajala. Zahvaljujući njemu sredina se mijenjala, a ljudi su se ugledali na Evropu prihvatajući način njenog mišljenja i življenja. Tu se uz stranu muzičku kapelu, koja je gostovala u hotelu, saznalo šta je klavir i šta je violina, pa su mladići i djevojke mogli prvi put da čuju zvuke Štrausovih valcera „Na lijepom plavom Dunavu“, „Bečku krv“ i dr. Prihvaćene su i okretne igre, odnosno ples, koji je to tada kod nas bio nepoznanica. Bijeljina je doživljavala svoj preobražaj i evropeizaciju u svemu – odijevanju, ponašanju, ishrani, razonodi, itd.
U prostorijama sale hotela, u zimskom periodu, priređivani su bogati kulturno-zabavni programi sa balovima i igrankama, na kojima su se igrale okretne igre – valcer, tango, engliš, polka i čardaš, kojih do tada u ovom gradu, a u selu pogotovo, nije bilo. Naročito su bile svečane i vesele proslave novogodišnjih praznika bijeljinskih Srba, koje su bile organizovane po ugledu na druga veća mjesta i gadove. Mlade djevojke, iz trgovačkih građanskih porodica, na tim zabavama oblačile su svoju prvu balsku haljinu i odlazile na svoj prvi bal. To je bio događaj kome su se, pored roditelja, radovale brojne tetke, ujne i strine, pa su i djevojku, kao i haljinu, brižljivo pripremale nekoliko mjeseci unaprijed. O tim provodima za najluđu novogodišnju noć kasnije se dugo pričalo i radovalo dolasku sledeće nove godine.
U sali hotela, u januaru 1920. godine, održana je prva velika radnička priredba u gradu, a organizovali su je Rodoljub Čolaković i Alija Alijagić sa drugovima. Nakon pozdravnog govora, radnički hor, sastavljen od njihovih drugova, otpjevao je skladno uvježbanu staru radničku pjesmu „Zdravo da ste, hrabri borci“, a zatim su recitovane pjesme Koste Abraševića i Nestora Žučnog, pa je na kraju izvedena jednočinka Aptona Sinklera „Lopov“. Program je bio izuzetno uvježban i naišao je na dobre reakcije kod posjetilaca. Dugotrajan aplauz na kraju bio je najbolji dokaz oduševljenja koje su izvođači izmamili od posjetilaca.
Pod svodovima ovog zdanja, koje je krasilo gradsku urbanu sredinu, u novogodišnjim noćima, uz zvuke opojne muzike i svjetlosti lampiona, ispražnjene su mnoge boce vina i šampanjca, darovani su mnogi poljupci i čestitke, rodile su se mnoge ljubavi koje su kasnije prerasle u vjernost i vječnu ljubav do groba. Tako je za mnoge Bijeljince ovaj hotel bio i ostao dio njihove mladosti i života koji se ne zaboravlja. Sa nestankom i rušenjem hotela nestao je i dio stare Bijeljine, ali i dio vremena o kojima je sačuvano malo tragova, pogotovo materijalnih i pisanih.
Semberija info - Lj. Božić
