“Partibrejkersi” slave 40 godina karijere: Rokenrol ili ništa
Kada je grupa poluanonimnih beogradskih muzičara sredinom avgusta 1982. godine na jednoj tašmajdanskoj klupi odlučila da formira bend “Partibrejkers”, sa maglovito definisanom idejom da ga nazovu po svojoj impulsivnoj filozofiji uličnih razbijača čuvenih beogradskih žurki, teško je neko mogao povjerovati da će taj isti bend velikim koncertom 22. septembra u Beogradu slaviti 40 godina karijere.
Ne samo zato što je ova grupa rok otpadnika ili “uličnih hodača” u sastavu Zoran Kostić Cane (vokal), Nebojša Antonijević Anton (gitara), Goran Bulatović Manza (bubnjevi) i Ljubiša Kostandinović (gitara) imala iza sebe niz kratkotrajnih bendova okupljenih oko pank scene svog vremena već i zato što je sam bend bio čudan spoj nespojivog u karakterima, godinama i interesovanjima članova grupe. Vođeni Canetovim doživljajem samih sebe, a u Manzinom prevodu na engleski, nazvali su se “Partibrejkers” (Žurkolomci) kako bi istakli svoj ulični bekgraund u odnosu na ostatak tadašnje novotalasne scene, u kojoj se nikad nisu vidjeli i kojoj, realno gledano, nikad nisu ni pripadali, kako idejno, tako i muzički.
Spojivši u svojim muzičkim korijenima blistavu liniju ritam & bluza i bazičnog rokenrola, koja vodi od Čaka Berija, Litli Ričarda i Džerija Li Luisa, preko “Stonsa”, Džimija Hendriksa, “The Stooges”, “MC5” do “Sex Pistols”, “New York Dolls” i “The Cramps”, nadograđeni autentičnim domaćim viđenjem tog zvuka, postignutim bez jalovog kopiranja uzora ili jeftine reciklaže etno-elemenata, zvučni efekat su pojačali Canetovim jedinstvenim pjevanjem u ritmu i ogoljenim grafitnim minimalizmom njegovih stihova napisanih u maniru uličnog slenga.
Uz producentsku pomoć Koje, eksplozivnu energiju i ludilo svojih ranih nastupa pretočili su u prvi album nazvan imenom grupe, a koji po već ustaljenom pravilu nije imao razumijevanje izdavača u Beogradu, već je objavljen za zagrebački “Jugoton” 1985. godine. Filozofija uličnog bunta, ekspresivnost zvuka i teksta, baziranog na eksplozivnim rifovima dvije gitare, jednostavnog ritma i Canetovog agresivnog vokalnog izvođenja, pretvorili su prvenac “Brejkersa” u jednu od najvažnijih ploča domaćeg rokenrola. Iako nije dobila zasluženo priznanje većeg dijela kritike svog vremena, uglavnom zaluđene visokointelektualnim pretenzijama perjanica novog talasa, ona doslovno nije imala slabe tačke. Nažalost, s druge strane, kombinacijom neočekivane traljavosti “Jugotona” i beskompromisnog stava grupe oko plasmana, ploča je u velikoj mjeri ostala izvan dosega šire publike
Ono što albumu niko nije mogao osporiti jeste činjenica da je, osim samog kvaliteta pjesama poput generacijskih himni: “Ulični hodač”, “1.000 godina”, “Ona živi na brdu”, “Gubitnik”, “Ako si...”, “Stoj, Džoni”, ovo vjerovatno najuticajnija ploča domaće rok muzike. Inspirišući gomilu domaćih sljedbenika i stvarajući bezbrojne imitatore, ovo ostvarenje započelo je višedecenijski talas bendova garažnog zvuka, koji će u sljedećim decenijama ostati neugašeno kreativno jezgro inspiracije za najplemenitije izdanke rok muzike u regionu.
Odsustvo uspjeha i unutrašnji lomovi su 1986. godine ugasili bend. Ipak, kreativni nukleus benda, Cane i Anton, preživjeće iskušenja i ostati zajedno sve do danas. Prvo će formirati novu postavu i snimiti album “Partibrejkers 2”(1988), ovaj put u klasičnoj bubanj-bas-gitara i vokal postavci, što je uz danas klasične numere “Prsten” i “Put” bilo dovoljno da bend preživi kritični “drugi” album. Ono što bendu nije uspjelo na prva dva albuma biće postignuto sa trećim nosačem zvuka, kultnom “trojkom” iz 1989. godine, na kojem će grupa uz pomoć producenta Milana Ćirića svoju garažnu energiju uspješno pomiriti sa hitoidnim potencijalom bazičnog roka, te nošena uspjehom zapaljivih numera “Kreni prema meni” i “Hipnotisana gomila” pretvoriti u uspjeh i priznanje rok publike širom bivše Jugoslavije. Problem je bio što će ista ta zemlja dvije godine kasnije nestati u ludilu građanskog rata i krvavog raspada, što će “Brejkerse” ostaviti u kreativnoj praznini i novom razlazu grupe, koji ponovo preživljava tandem Cane i Anton, koji u suštini i jesu bili i ostali “Partibrejkersi” sve do danas.
Definišući sebe povratničkim albumom “Kiselo i slatko” iz 1994. godine kao nosioce iskonskog rok zvuka i čuvare zdravog razuma u ludilu devedesetih, njih dvojica će do danas uz brojna muzička pojačanja iz redova mlađih generacija snimiti još četiri studijska albuma, te nekoliko živih ostvarenja i kompilacija. Svašta se dešavalo unutar i oko benda tokom protekle četiri decenije, prošla je gomila ljudi kroz njega, mijenjale su se adrese stanovanja, bilo je momenata kada se postavljalo pitanje fizičkog opstanka, ali bend nikad nije postao dio besvjesne mase, pažljivo čuvajući sopstveni standard kvaliteta, kreativni stav i estetski nazor. Blistavi plamen iskonskog rokenrola u slučaju “Brejkersa” ostao je vječno upaljen kao početak, suština i svrha grupe, od prvog do posljednjeg albuma.
Možda Cane više ne provocira publiku na tuču kao nekad i ne pravi egzibicije na bini, ali britkost jezika nije izgubio, uz nepodijeljeno priznanje, čak i od strane onih koje provocira. S druge strane, Antonovo sviranje odavno je otkrilo novu dimenziju tretiranja gitare kao rok instrumenta, uvijek u svrhu emocije i pjesme, nikad s ciljem veličanja sopstvenog ega, a da bude zanimljivije, u pitanju je muzičar čije majstorstvo odavno prevazilazi okvire regiona, ali nikad i granice sopstvene skromnosti.
“Partibrejkersi” su od ljeta 1982. do ljeta 2022. godine prešli impresivnu kilometražu, padali i ustajali, uvijek dosljedni i beskompromisni, uvijek zanimljivi i autentični, doslovno su postali narodni bend u najplemenitijem tumačenju tog pojma. Vremenom su stekli ikonični status srca domaće rok scene koje bez greške kuca u pravom taktu, od početka do danas, ili da parafraziramo naziv jednog od njihovih albuma, u slučaju “žurkolomaca” uvijek je važilo samo jedno, ali vrijedno geslo: “Rokenrol ili ništa”!
Možda najvažnije nasljeđe benda, osim, naravno, vrhunske muzike, jeste svijest da kao bend “Brejkersi” nikad nisu izgubili bitku na unutrašnjim frontovima, što je na neki način definisalo i njihovu publiku, koja je u njima vidjela i kreativni i moralni svetionik u mraku i konfuziji vremena, u kojem je bilo lako izgubiti tanku granicu između dobra i zla.
I ne morate puno istraživati da biste provjerili ispravnost njihove duhovne i umjetničke etike, pustite bilo koji njihov album, pogledajte bilo koji njihov nastup, znaćete u djeliću sekunde, prvog rifa ili stiha, da moralna kičma “Brejkersa” stoji čvrsto kao čelična sajla, dok muzika i dalje udara, jednostavno i žestoko, pravo u glavu i stomak, kao u ljeto 1982. godine.
Koncerti
Bend je tokom karijere odsvirao hiljade koncerata, u regionu i šire, gradeći legendarnu koncertnu reputaciju, od malih beogradskih klubova do velikih festivala.
Svirali su sa “Motorhedom”, Džonijem Depom i Džimom Džarmušem, ali i brojnim domaćim nasljednicima, neki su nastupi bili nezaboravne svetkovine muzike, a neki instinktivno preživljavanje iskusnih veterana u zanatu. Jedno je konstanta, njihova publika nikad nije gledala rutinsko otaljavanje posla, nego istinsko majstorstvo i iskrene emocije na bini, bez jeftinih kompromisa ili estradizacije djelovanja i postojanja.
Glas Srpske
Ne samo zato što je ova grupa rok otpadnika ili “uličnih hodača” u sastavu Zoran Kostić Cane (vokal), Nebojša Antonijević Anton (gitara), Goran Bulatović Manza (bubnjevi) i Ljubiša Kostandinović (gitara) imala iza sebe niz kratkotrajnih bendova okupljenih oko pank scene svog vremena već i zato što je sam bend bio čudan spoj nespojivog u karakterima, godinama i interesovanjima članova grupe. Vođeni Canetovim doživljajem samih sebe, a u Manzinom prevodu na engleski, nazvali su se “Partibrejkers” (Žurkolomci) kako bi istakli svoj ulični bekgraund u odnosu na ostatak tadašnje novotalasne scene, u kojoj se nikad nisu vidjeli i kojoj, realno gledano, nikad nisu ni pripadali, kako idejno, tako i muzički.
Spojivši u svojim muzičkim korijenima blistavu liniju ritam & bluza i bazičnog rokenrola, koja vodi od Čaka Berija, Litli Ričarda i Džerija Li Luisa, preko “Stonsa”, Džimija Hendriksa, “The Stooges”, “MC5” do “Sex Pistols”, “New York Dolls” i “The Cramps”, nadograđeni autentičnim domaćim viđenjem tog zvuka, postignutim bez jalovog kopiranja uzora ili jeftine reciklaže etno-elemenata, zvučni efekat su pojačali Canetovim jedinstvenim pjevanjem u ritmu i ogoljenim grafitnim minimalizmom njegovih stihova napisanih u maniru uličnog slenga.
Uz producentsku pomoć Koje, eksplozivnu energiju i ludilo svojih ranih nastupa pretočili su u prvi album nazvan imenom grupe, a koji po već ustaljenom pravilu nije imao razumijevanje izdavača u Beogradu, već je objavljen za zagrebački “Jugoton” 1985. godine. Filozofija uličnog bunta, ekspresivnost zvuka i teksta, baziranog na eksplozivnim rifovima dvije gitare, jednostavnog ritma i Canetovog agresivnog vokalnog izvođenja, pretvorili su prvenac “Brejkersa” u jednu od najvažnijih ploča domaćeg rokenrola. Iako nije dobila zasluženo priznanje većeg dijela kritike svog vremena, uglavnom zaluđene visokointelektualnim pretenzijama perjanica novog talasa, ona doslovno nije imala slabe tačke. Nažalost, s druge strane, kombinacijom neočekivane traljavosti “Jugotona” i beskompromisnog stava grupe oko plasmana, ploča je u velikoj mjeri ostala izvan dosega šire publike
Ono što albumu niko nije mogao osporiti jeste činjenica da je, osim samog kvaliteta pjesama poput generacijskih himni: “Ulični hodač”, “1.000 godina”, “Ona živi na brdu”, “Gubitnik”, “Ako si...”, “Stoj, Džoni”, ovo vjerovatno najuticajnija ploča domaće rok muzike. Inspirišući gomilu domaćih sljedbenika i stvarajući bezbrojne imitatore, ovo ostvarenje započelo je višedecenijski talas bendova garažnog zvuka, koji će u sljedećim decenijama ostati neugašeno kreativno jezgro inspiracije za najplemenitije izdanke rok muzike u regionu.
Odsustvo uspjeha i unutrašnji lomovi su 1986. godine ugasili bend. Ipak, kreativni nukleus benda, Cane i Anton, preživjeće iskušenja i ostati zajedno sve do danas. Prvo će formirati novu postavu i snimiti album “Partibrejkers 2”(1988), ovaj put u klasičnoj bubanj-bas-gitara i vokal postavci, što je uz danas klasične numere “Prsten” i “Put” bilo dovoljno da bend preživi kritični “drugi” album. Ono što bendu nije uspjelo na prva dva albuma biće postignuto sa trećim nosačem zvuka, kultnom “trojkom” iz 1989. godine, na kojem će grupa uz pomoć producenta Milana Ćirića svoju garažnu energiju uspješno pomiriti sa hitoidnim potencijalom bazičnog roka, te nošena uspjehom zapaljivih numera “Kreni prema meni” i “Hipnotisana gomila” pretvoriti u uspjeh i priznanje rok publike širom bivše Jugoslavije. Problem je bio što će ista ta zemlja dvije godine kasnije nestati u ludilu građanskog rata i krvavog raspada, što će “Brejkerse” ostaviti u kreativnoj praznini i novom razlazu grupe, koji ponovo preživljava tandem Cane i Anton, koji u suštini i jesu bili i ostali “Partibrejkersi” sve do danas.
Definišući sebe povratničkim albumom “Kiselo i slatko” iz 1994. godine kao nosioce iskonskog rok zvuka i čuvare zdravog razuma u ludilu devedesetih, njih dvojica će do danas uz brojna muzička pojačanja iz redova mlađih generacija snimiti još četiri studijska albuma, te nekoliko živih ostvarenja i kompilacija. Svašta se dešavalo unutar i oko benda tokom protekle četiri decenije, prošla je gomila ljudi kroz njega, mijenjale su se adrese stanovanja, bilo je momenata kada se postavljalo pitanje fizičkog opstanka, ali bend nikad nije postao dio besvjesne mase, pažljivo čuvajući sopstveni standard kvaliteta, kreativni stav i estetski nazor. Blistavi plamen iskonskog rokenrola u slučaju “Brejkersa” ostao je vječno upaljen kao početak, suština i svrha grupe, od prvog do posljednjeg albuma.
Možda Cane više ne provocira publiku na tuču kao nekad i ne pravi egzibicije na bini, ali britkost jezika nije izgubio, uz nepodijeljeno priznanje, čak i od strane onih koje provocira. S druge strane, Antonovo sviranje odavno je otkrilo novu dimenziju tretiranja gitare kao rok instrumenta, uvijek u svrhu emocije i pjesme, nikad s ciljem veličanja sopstvenog ega, a da bude zanimljivije, u pitanju je muzičar čije majstorstvo odavno prevazilazi okvire regiona, ali nikad i granice sopstvene skromnosti.
“Partibrejkersi” su od ljeta 1982. do ljeta 2022. godine prešli impresivnu kilometražu, padali i ustajali, uvijek dosljedni i beskompromisni, uvijek zanimljivi i autentični, doslovno su postali narodni bend u najplemenitijem tumačenju tog pojma. Vremenom su stekli ikonični status srca domaće rok scene koje bez greške kuca u pravom taktu, od početka do danas, ili da parafraziramo naziv jednog od njihovih albuma, u slučaju “žurkolomaca” uvijek je važilo samo jedno, ali vrijedno geslo: “Rokenrol ili ništa”!
Možda najvažnije nasljeđe benda, osim, naravno, vrhunske muzike, jeste svijest da kao bend “Brejkersi” nikad nisu izgubili bitku na unutrašnjim frontovima, što je na neki način definisalo i njihovu publiku, koja je u njima vidjela i kreativni i moralni svetionik u mraku i konfuziji vremena, u kojem je bilo lako izgubiti tanku granicu između dobra i zla.
I ne morate puno istraživati da biste provjerili ispravnost njihove duhovne i umjetničke etike, pustite bilo koji njihov album, pogledajte bilo koji njihov nastup, znaćete u djeliću sekunde, prvog rifa ili stiha, da moralna kičma “Brejkersa” stoji čvrsto kao čelična sajla, dok muzika i dalje udara, jednostavno i žestoko, pravo u glavu i stomak, kao u ljeto 1982. godine.
Koncerti
Bend je tokom karijere odsvirao hiljade koncerata, u regionu i šire, gradeći legendarnu koncertnu reputaciju, od malih beogradskih klubova do velikih festivala.
Svirali su sa “Motorhedom”, Džonijem Depom i Džimom Džarmušem, ali i brojnim domaćim nasljednicima, neki su nastupi bili nezaboravne svetkovine muzike, a neki instinktivno preživljavanje iskusnih veterana u zanatu. Jedno je konstanta, njihova publika nikad nije gledala rutinsko otaljavanje posla, nego istinsko majstorstvo i iskrene emocije na bini, bez jeftinih kompromisa ili estradizacije djelovanja i postojanja.
Glas Srpske
