SJEĆANjE NA KNjIŽEVNOG VELIKANA – GODIŠNjICA SMRTI DANILA KIŠA
Danas se navršava 31 godina od kada je u Parizu preminuo književnik Danilo Kiš. Bio je dopisni član Srpske akademije nauka i umetnosti i jedan je od najprevođenijih pisaca i do danas je inspiracija drugim književnicima.
Bio je višestruki kandidat za Nobelovu nagradu. Neka svjedočenja kažu da je te 1989. godine imao ozbiljne šanse, samo da je poživio malo duže, jer – Nobel se ne dodjeljuje posthumno.
Salman Ruždi uvrstio je Danila Kiša među 10 najvećih svjetskih pisaca druge polovine 20. vijeka.
Ispunjen brojnim nagradama i teškim osporavanjima, životni put vodio je Kiša od rodne Subotice, širom nekadašnje Jugoslavije, do Francuske.
Njegov otac, mađarski Jevrejin, stradao je u Aušvicu, a on se sa majkom Crnogorkom i sestrom, iz Novog Sada preselio na Cetinje. Tu je živio do završetka gimnazije.
Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, kao prvi student na katedri za opštu književnost.
Prve radove objavio je sa 18 godina, a prvi roman Psalm 44 sa 20 godina. Početkom šezdesetih obreo se u Francuskoj gdje je radio kao lektor za srpskohrvatski jezik na Univerzitetima u Strazburu, Bordou i Lilu. Odatle potiče i njegovo prvo značajnije prozno djelo Bašta, pepeo, zatim Rani jadi i brojni prevodi. Bavio se i filmskim serijama.
Biblijske legende i teme iz stvarnosti koja ga okružuje bile su baza njegovih priča. Njegova knjiga Grobnica za Borisa Davidoviča objavljena je 1976. godine i bila je predmet kritika, navodno zbog plagijata i korišćenja borhesovskog metoda u pisanju. Napadi su trajali mjesecima. Poslije nekoliko polemika, naredne godine, napisao je Čas anatomije. Istovremeno je za osporavano djelo dobio nagradu „Ivan Goran Kovačić“.
Danilo Kiš je u Beogradu živio na Savskom vencu i na Voždovcu. Poslednjih deset godina života proveo je u Francuskoj, gdje je odlikovan za cjelokupno životno djelo. Bio je u zajednici sa Paskal Delpeš, koja se latila velikog posla: prevoda njegovih djela na francuski jezik. Profesionalni put doveo ju je i do Beograda, gdje je prije deset godina obavljala funkciju direktora Francuskog instituta.
Bio je višestruki kandidat za Nobelovu nagradu. Neka svjedočenja kažu da je te 1989. godine imao ozbiljne šanse, samo da je poživio malo duže, jer – Nobel se ne dodjeljuje posthumno.
Salman Ruždi uvrstio je Danila Kiša među 10 najvećih svjetskih pisaca druge polovine 20. vijeka.
Ispunjen brojnim nagradama i teškim osporavanjima, životni put vodio je Kiša od rodne Subotice, širom nekadašnje Jugoslavije, do Francuske.
Njegov otac, mađarski Jevrejin, stradao je u Aušvicu, a on se sa majkom Crnogorkom i sestrom, iz Novog Sada preselio na Cetinje. Tu je živio do završetka gimnazije.
Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, kao prvi student na katedri za opštu književnost.
Prve radove objavio je sa 18 godina, a prvi roman Psalm 44 sa 20 godina. Početkom šezdesetih obreo se u Francuskoj gdje je radio kao lektor za srpskohrvatski jezik na Univerzitetima u Strazburu, Bordou i Lilu. Odatle potiče i njegovo prvo značajnije prozno djelo Bašta, pepeo, zatim Rani jadi i brojni prevodi. Bavio se i filmskim serijama.
Biblijske legende i teme iz stvarnosti koja ga okružuje bile su baza njegovih priča. Njegova knjiga Grobnica za Borisa Davidoviča objavljena je 1976. godine i bila je predmet kritika, navodno zbog plagijata i korišćenja borhesovskog metoda u pisanju. Napadi su trajali mjesecima. Poslije nekoliko polemika, naredne godine, napisao je Čas anatomije. Istovremeno je za osporavano djelo dobio nagradu „Ivan Goran Kovačić“.
Danilo Kiš je u Beogradu živio na Savskom vencu i na Voždovcu. Poslednjih deset godina života proveo je u Francuskoj, gdje je odlikovan za cjelokupno životno djelo. Bio je u zajednici sa Paskal Delpeš, koja se latila velikog posla: prevoda njegovih djela na francuski jezik. Profesionalni put doveo ju je i do Beograda, gdje je prije deset godina obavljala funkciju direktora Francuskog instituta.
