ĐAKOMO PUČINI: 162 GODINE OD ROĐENjA
Đakomo Pučini je rođen 22. decembra 1858. godine u Italiji, u mjestu Luka, u Toskani. Njegov rani rad inspirisan je tradicionalnom romantičnom italijanskom operom iz 19. vijeka, a kasnije je uspješno razvio svoje stvaralaštvo u realističnom „verismo“ stilu. Njegove najpoznatije opere su „Boemi“ (1896), „Toska“ (1900), „Madam Baterflaj“ (1904), i „Turandot“ (1924), remek-djela koja se i danas izvode kao kanoni ove umjetnosti.
Svoje prvobitno muzičko obrazovanje Đakomo duguje lokalnom svešteniku koji mu je davao časove klavira, ali se za svoj životni poziv odlučio kada je jednom prilikom u Pizi čuo Verdijevu „Aidu”. Zahvaljujući posredovanju jedne dvorske dame, majčine prijateljice, dvadesetogodišnji Pučini dobija kraljičinu stipendiju. Odlazi u Milano gde se upoznaje sa životom koji će kasnije prikazati u operi „Boemi”. Školovao se na konzervatorijumu u Milanu, kao učenik čuvenog Amilkara Ponikijelija, kompozitora vrlo popularne opere „Đokonda”.
U toku studija, Pučini komponuje dvije opere, „Vili” 1883. i „Edgar” 1889. godine, koje su postigle veliki, ali kratkotrajan uspjeh. Ipak, to mu je obezbijedilo finansijsku sigurnost i dalo volju da nastavi da se bavi kompozitorskim radom. Njegova sledeća opera „Manon Lesko”, iz 1893. godine, bila je zavidnog kvaliteta i održala se na repertoaru operskih scena do današnjih dana. Zahvaljujući ovom djelu, bio je u mogućnosti da u okolini rodne Luke kupi zemlju i na njoj izgradi najprije skromnu kuću, a kasnije i velelepnu vilu koju je nazvao „Dvorac na jezeru“, u kojoj je proveo veći dio svog života. Bio je strastveni zaljubljenik u lov i prirodu i na ovom mjestu je imao mir potreban za stvaralački rad.
Svjetsku slavu i veliko bogatstvo stekao je operama „Boemi” i „Toska“ koje se ubrajaju među nekoliko najboljih ikada napisanih. Bio je perfekcionista koji je želio da stvara savršena djela, pa je veoma teško podnio kada je „Madam Baterflaj“ izviždana na premijeri u milanskoj Skali, 1904. godine. Taj neuspjeh je pripisao pretjeranoj dužini drugog čina i prerađuje operu koja doživljava svoju novu premijeru 1905. godine. Od tog trenutka „Madam Baterflaj“ uz „Boeme” i „Tosku”, postaje dio stalnog operskog repertoara.
Prilikom odlaska u Sjedinjene Američke Države,gdje je prisustvovao postavljanju „Boema” u Metropoliten operi u Njujorku, dolazi na ideju da komponuje operu kakva do tada nije postojala. Bira temu sa Divljeg Zapada i tako nastaje opera „Kći Zapada” ili „Djevojka sa zlatnog Zapada”, prema naslovu originalne drame. Stvorena je 1910. godine u Metropoliten operi pod dirigentskom palicom Artura Toskaninija, sa Enrikom Karuzom u glavnoj muškoj ulozi. Opera sjajno prolazi u Americi, ali u Evropi nikada nije postala popularna.
Godine 1919. prema jednom popularnom komadu komponuje operu „Turandot” čija se radnja odvija u Kini. Želio je da stvori operu koja će biti vrhunac operskog stvaralaštva i veličanstveni spektakl. Naporno je radio na tom djelu, ali uspijeva da napiše dva čina i dioo trećeg uprkos teškoj bolesti koja ga je mučila. Svjestan da neće završiti djelo, pada u depresiju i u jednom pismu piše:
„Ova opera me prožima, muči dan i noć. Ipak, bojim se da neću uspjeti da je završim, a ako tako bude, svijet će biti uskraćen za najljepši ljubavni duet svih vremena.”
Nažalost, tako je i bilo, opera je ostala nedovršena. Pučini umire pošto mu je otkazalo srce nakon operacije raka grla. Njegova želja je bila da „Turandot” dovrši kompozitor Rikardo Zandonai. Pučinijev zet, jedan od najvećih dirigenata u istoriji, Arturo Toskanini, daje kompozitoru Franku Alfanu da dovrši operu na osnovu Đakomovih nacrta, a kada ovaj to učini, sam Toskanini dorađuje završetak. Premijera je održana 1926. godine u milanskoj Skali. Toskanini je dirigovao, i nakon scene smrti robinje Liju u trećem činu, prekida izvedbu, okreće se publici i izgovara: „Ovdje se završava djelo maestra.” Publika je shvatila i u tišini otišla iz pozorišta. Sutradan je opera izvedena u cjelini i od tada je stalni dio postavke mnogih operskih kuća. Mnogi muzikolozi i kritičari se slažu da je sa operom „Turandot” završen period klasične opere.
Svoje prvobitno muzičko obrazovanje Đakomo duguje lokalnom svešteniku koji mu je davao časove klavira, ali se za svoj životni poziv odlučio kada je jednom prilikom u Pizi čuo Verdijevu „Aidu”. Zahvaljujući posredovanju jedne dvorske dame, majčine prijateljice, dvadesetogodišnji Pučini dobija kraljičinu stipendiju. Odlazi u Milano gde se upoznaje sa životom koji će kasnije prikazati u operi „Boemi”. Školovao se na konzervatorijumu u Milanu, kao učenik čuvenog Amilkara Ponikijelija, kompozitora vrlo popularne opere „Đokonda”.
U toku studija, Pučini komponuje dvije opere, „Vili” 1883. i „Edgar” 1889. godine, koje su postigle veliki, ali kratkotrajan uspjeh. Ipak, to mu je obezbijedilo finansijsku sigurnost i dalo volju da nastavi da se bavi kompozitorskim radom. Njegova sledeća opera „Manon Lesko”, iz 1893. godine, bila je zavidnog kvaliteta i održala se na repertoaru operskih scena do današnjih dana. Zahvaljujući ovom djelu, bio je u mogućnosti da u okolini rodne Luke kupi zemlju i na njoj izgradi najprije skromnu kuću, a kasnije i velelepnu vilu koju je nazvao „Dvorac na jezeru“, u kojoj je proveo veći dio svog života. Bio je strastveni zaljubljenik u lov i prirodu i na ovom mjestu je imao mir potreban za stvaralački rad.
Svjetsku slavu i veliko bogatstvo stekao je operama „Boemi” i „Toska“ koje se ubrajaju među nekoliko najboljih ikada napisanih. Bio je perfekcionista koji je želio da stvara savršena djela, pa je veoma teško podnio kada je „Madam Baterflaj“ izviždana na premijeri u milanskoj Skali, 1904. godine. Taj neuspjeh je pripisao pretjeranoj dužini drugog čina i prerađuje operu koja doživljava svoju novu premijeru 1905. godine. Od tog trenutka „Madam Baterflaj“ uz „Boeme” i „Tosku”, postaje dio stalnog operskog repertoara.
Prilikom odlaska u Sjedinjene Američke Države,gdje je prisustvovao postavljanju „Boema” u Metropoliten operi u Njujorku, dolazi na ideju da komponuje operu kakva do tada nije postojala. Bira temu sa Divljeg Zapada i tako nastaje opera „Kći Zapada” ili „Djevojka sa zlatnog Zapada”, prema naslovu originalne drame. Stvorena je 1910. godine u Metropoliten operi pod dirigentskom palicom Artura Toskaninija, sa Enrikom Karuzom u glavnoj muškoj ulozi. Opera sjajno prolazi u Americi, ali u Evropi nikada nije postala popularna.
Godine 1919. prema jednom popularnom komadu komponuje operu „Turandot” čija se radnja odvija u Kini. Želio je da stvori operu koja će biti vrhunac operskog stvaralaštva i veličanstveni spektakl. Naporno je radio na tom djelu, ali uspijeva da napiše dva čina i dioo trećeg uprkos teškoj bolesti koja ga je mučila. Svjestan da neće završiti djelo, pada u depresiju i u jednom pismu piše:
„Ova opera me prožima, muči dan i noć. Ipak, bojim se da neću uspjeti da je završim, a ako tako bude, svijet će biti uskraćen za najljepši ljubavni duet svih vremena.”
Nažalost, tako je i bilo, opera je ostala nedovršena. Pučini umire pošto mu je otkazalo srce nakon operacije raka grla. Njegova želja je bila da „Turandot” dovrši kompozitor Rikardo Zandonai. Pučinijev zet, jedan od najvećih dirigenata u istoriji, Arturo Toskanini, daje kompozitoru Franku Alfanu da dovrši operu na osnovu Đakomovih nacrta, a kada ovaj to učini, sam Toskanini dorađuje završetak. Premijera je održana 1926. godine u milanskoj Skali. Toskanini je dirigovao, i nakon scene smrti robinje Liju u trećem činu, prekida izvedbu, okreće se publici i izgovara: „Ovdje se završava djelo maestra.” Publika je shvatila i u tišini otišla iz pozorišta. Sutradan je opera izvedena u cjelini i od tada je stalni dio postavke mnogih operskih kuća. Mnogi muzikolozi i kritičari se slažu da je sa operom „Turandot” završen period klasične opere.
